Hallo, ik ben Steve Walley, algemeen directeur van Londen Stone. Ik ben onlangs teruggekeerd van een reis naar Budhpura, waar ik een ontmoeting had met een aantal van de drijvende krachten achter het project dat we ondersteunen om kinderarbeidvrije zones te creëren in Budhpura.
Het project voor kinderarbeidvrije zones in Budhpura wordt gesteund door verschillende partijen. Waaronder Europese bedrijven als Stoneasy en Londen Stone en Europese NGO’s, zoals Stop Kinderarbeid en LIW, en lokale NGO’s in India, zoals Manjari en ARAVALI. Zonder deze organisaties en bedrijven zou het simpelweg niet mogelijk zijn om een blijvende verandering te realiseren in Budhpura. Deze organisaties bieden deskundigheid, invloed, fondsen en motivatie die ter plaatse niet altijd beschikbaar zijn. Maar deze externe groepen vertellen slechts één kant van het verhaal. Hoe zit het met alle mensen die binnen het projectgebied wonen, die deel uitmaken van de lokale gemeenschap en op wie dit project een positief effect moet hebben? Voor deze mensen is Child Labour Free Zones (CLFZ) veel meer dan alleen een ethisch project, het is hun leven.
Dus hoe zit het met de rol die de lokale bevolking, de gemeenschap, speelt in het project? De indruk heerst dat mensen die in de projectgebieden wonen allen slachtoffers zijn. Natuurlijk, sommigen zijn slachtoffer, sommigen zullen veel slechter af zijn dan anderen, maar er zijn groepen mensen uit de gemeenschap die vooroplopen, de drijvende kracht achter het project zijn, anderen inspireren, zelfs als ze slechts deelnemen met open hart en geest. Wat ook hun betrokkenheid is, het zijn de lokale mensen die dingen realiseren hier in Budhpura. Laten we een kijkje gaan nemen bij enkele opvallende mensen, de ‘anonieme helden’. Ik heb er een flink aantal van ontmoet tijdens mijn 2 recente bezoeken aan Budhpura. Hun verhalen zijn indrukwekkend, en iedereen op zoek naar hoop en inspiratie moet door blijven lezen, je zult het hier volop vinden. Tijdens mijn laatste bezoek aan Budhpura bracht ik een dagje door bij de lokale gemeenschap, om te voelen hoe die gemeenschap met het project bezig was. Het werd een opmerkelijke dag, en toen ik mensen thuis, werkplaatsen en wijken bezocht werd het mij duidelijk dat bepaalde mensen volledig betrokken waren bij het project en daarbij een leidende rol spelen.
De eerste bijeenkomst die dag was met een groep tienermeisjes in het gemeenschapscentrum van Manjari. De meisjes zijn tussen de 17 en 20 jaar, en hakten voorheen kasseien. (Veel van de meisjes hebben hun vingerafdrukken verloren als gevolg van de lange uren handenarbeid en komen daardoor niet in aanmerking voor een uitkering: slechts één voorbeeld van de vele ongeziene en onzichtbare gevolgen van kinderarbeid.) Nu is het anders voor hen: Manjari gaf deze meisjes een kleermakersopleiding, een nuttige vaardigheid die ze kunnen gebruiken om geld te verdienen. Het veranderde hun leven weliswaar niet onmiddellijk omdat de meeste van deze meisjes nog steeds zijn betrokken bij kasseisteenproductie, thuis na schooltijd, maar ze hebben nu een vaardigheid die ze kunnen ontwikkelen die niet alleen rond de steenindustrie draait. Ik bracht een uur met de meisjes door, hun optimisme en positiviteit was besmettelijk, en het was zo enthousiasmerend om uit eerste hand te zien hoe het werk van Manjari een positieve invloed heeft op het leven van mensen. Ik wilde meer leren!
Het volgende deel was niet gepland, maar een van de meisjes vroeg me, waarschijnlijk meer als grap, haar huis te bezoeken omdat ze er zeker van was dat haar moeder me graag wilde ontmoeten. Ik aarzelde niet en zei meteen dat het een voorrecht zou zijn, en wat volgde was werkelijk een educatieve middag omdat ik een lokale tour door Budhpura en enkele omliggende gebieden kreeg. Maar even een snelle uitweiding over iemand uit Budhpura die, vanaf de eerste dag, mij (en iedereen) opviel en belangrijk is geweest voor het succes van dit project. Bharulal was 15 jaar oud en werkte als winkelier in de winkel van zijn familie. Bharulal was zo enthousiast door het kinderarbeidvrije zones project dat hij voor drie maanden de familiewinkel sloot en van deur tot deur ging om families over te halen, aan te moedigen en voor te lichten om hun kinderen in te schrijven op school. Bharulal is een lokale held in Budhpura en hij werd mijn chaperon op de dag dat ik werd rondgeleid door de CLFZ-projectzone. We bezochten die dag veel huizen, werkplekken en zelfs een kleine migrantennederzetting. Waar we ook gingen werd Bharulal herkend, verwelkomd en behandeld met het grootst mogelijke respect. Het was duidelijk hoe belangrijk Bharulal voor de lokale gemeenschap was: dit was een man die persoonlijke ontberingen heeft doorstaan om het project en zijn gemeenschap te steunen. Bedankt Bharulal, je bent een inspiratie voor ons allemaal!
We gingen eerst naar het huis van Urmila. Urmila was één van de meisjes die ik die ochtend had ontmoet bij de kleermakerscursus van Manjari. Urmila werkte al op jonge leeftijd in de steenindustrie en kreeg tragisch genoeg een longaandoening, silicose. Silicose is niet te genezen, maar als Urmila had moeten blijven werken in de steenindustrie, zou haar toestand snel verslechterd zijn. Door de kleermakerscursus heeft Manjari Urmila een loopbaanmogelijkheid gegeven en de hoop op een betere en mooiere toekomst.
Onze volgende stop was een grote productielocatie net buiten het dorp. Ik kreeg te horen dat dit gemeenschappelijke land was, iedereen was vrij om het te gebruiken. Ik zag verschillende stapels afvalstenen klaar om te worden verwerkt tot kasseien, samen met stapels afgewerkte kasseien klaar om te worden opgehaald en afgeleverd bij een van de verschillende kasseidepots in en rond Budhpura. Ik vond het heel moeilijk te begrijpen, dit was een openbare ruimte waar iedereen vrij was om te werken, maar dit was slechts één plaats. Hoe veel meer plaatsen zoals deze waren er verspreid over Budhpura en Rajasthan? Het zijn dit soort werkplaatsen die een belangrijke uitdaging zouden vormen voor het projectteam.
Uitkijkend over de steengroeven zag ik een kleine nederzetting op de top van een heuvel. Het was zo ver van de gebaande paden dat ik nieuwsgierig was om te zien wat er was. Bharulal en ik begonnen die kant op te gaan. Je zou wellicht kunnen denken dat deze plek vergeten kon zijn …… , maar nee, zodra we daar aankwamen werd Bharulal hartelijk begroet en werden mij de gele markeringen op het huis getoond die aangaven dat het huis was opgenomen in de mapping en onderdeel was van de projectinterventiezone. Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat de omstandigheden rooskleurig waren, in vergelijking met de normen die wij gewend zijn in het westen waren de omstandigheden grimmig, maar de mensen hier waren zeker niet vergeten.
De rest van de dag volgde een vergelijkbaar patroon terwijl we onze weg vonden door het stratendoolhof van Budhpura, stoppend bij ieder huis, pratend met mensen en een gevoel krijgend voor hoe het leven was in een afgelegen dorp als Budhpura. Het was leerzaam, opende de ogen en gaf mij het besef hoe gelukkig ik was zo’n bevoorrecht leven te hebben. Dit was de tweede dag van mijn reis. De eerste was besteed vol optimisme over het werk dat we hier aan het doen waren. Eerlijk gezegd was ik aan het eind van de tweede dag weer met een kleine klap terug in de realiteit. Ja, we doen geweldig werk hier, maar er is zoveel meer te doen en een project als dit kan alleen goed worden beoordeeld na 5 tot 10 jaar.
Eén ding is zeker. Vergeet de westerse bedrijven en NGO’s; de rol die wij spelen is verwaarloosbaar. Het zijn mensen zoals Bharulal en Urmila die de belangrijkste rol zullen spelen bij het uitbannen van kinderarbeid in Budhpura: het is zeker dat zonder deze lokale anonieme helden elke vorm van duurzame vooruitgang onmogelijk is.
